6. Love and let live

Andreas chodził cały w skowronkach. Treningi były cudowne, koledzy zabawni, jedzenie wspaniałe, a pogoda to już w ogóle. Świat nagle stał się jakiś inny, a po środku tego całego pierdolnika stał on – człowiek, który pewnego śnieżnego wieczoru wygrał życie kradnąc pocałunek najpiękniejszej istocie, jaką kiedykolwiek poznał. Szkoda tylko, że otoczenie nie odwzajemniało jego fascynacji.

- Dokleili ci ten uśmiech do łba razem z czapką? – rzucił przy śniadaniu Wank, nie mogąc już znieść cieszącej się mordy swojego dobrego kolegi.

- A ty co, na swój nos a’la wędka nie złowiłeś żadnej rybki, że masz taki humor? – odgryzł się młodszy Andreas, nie zmieniając swojego wyrazu twarzy.

- Bardzo śmieszne, gnojku. Żebym ciebie nie złowił, lepiej uważaj w nocy. – puścił do niego oko i posłał buziaka. Andi zrobił bardzo zdegustowaną minę, jak zwykle przy głupich żartach Wanka, których nikt z kadry nie mógł zrozumieć.

- Próbuj dalej, leszczu. I tak mnie nie zdenerwujesz, to mój szczęśliwy dzień. – klepnął kolegę w plecy i jako pierwszy odszedł od stołu, przybierając znów swój firmowy, szeroki uśmiech.

- Jak mnie wkurza czasem ten szczeniak… - mruknął Wank, ale raczej nie znalazł posłuchu. Wszyscy byli rozemocjonowani konkursem, a jak już każdy z nich się przekonał – starszy Andreas na pewno stał w kolejce po wzrost – niestety rozumu dla niego zabrakło.

*  *  *

Popołudnie i wieczór były dość nerwowe – każdy chciał wypaść jak najlepiej, a medali było tylko trzy. Na dodatek Polak, Kamil Stoch pozamiatał wszystko, co się dało bezpośrednio przed olimpiadą, a to nie napawało optymizmem innych skoczków. Mało który wierzył w to, że konkurs przyniesie jakieś niespodzianki. Wiadomo – lepiej samemu zostać mistrzem, ale nie było nikogo – no, może oprócz Prevca – kto nie życzyłby wygranej Stochowi – jednej z najsympatyczniejszych osób w ich środowisku.

Dlatego Andi nie był rozczarowany swoim wynikiem. W zasadzie był zadowolony – jego pierwsza olimpiada, pierwszy konkurs i już szóste miejsce. Coś dodało mu skrzydeł i to na pewno nie był red bull. Jedyne, co go zastanawiało to to, że nigdzie nie widział Christiny. Znów.

*  *  *

Kiedy Andi pociskał smenty-rymenty ze swoimi kolegami Christina nie mogła podnieść się z łóżka. Obudziła się z okropnym bólem gardła i zapchanym nosem. Cholerny gówniarz, musiał sobie ubzdurać nacieranie śniegiem? Że to niby miało być zabawne? Skoro tak, niech sam sobie smarka na belce startowej, a przy zjeździe niech katar rozbryzguje mu się po kasku.

Tyle sobie zaplanowała na ten dzień, ale nie – jeden mały Bawarczyk wystarczył, by wszystko zaprzepaścić. Była zła. Bardzo. Gdyby nie to, że z nosa leciały jej smarki buchałaby ogniem. A gdyby dostała w ręce tego rozkosznego blondaska to jak najbardziej rozkosznie udusiłaby go bez skrupułów. Tylko trochę nie chciało jej się wstawać w tym celu z łóżka.

Nawet nie oglądała skoków w telewizji. Bo i po co? I tak nie wiedziała, o co chodzi ani nigdy jej to nie interesowało. W takim razie po co w ogóle tam była? Tamtego dnia zaczęła się nad tym zastanawiać. Soczi było bardzo głupim pomysłem. Nic dziwnego, w końcu nie ona na to wpadła.

Dzień za dniem ciągnął się dla Christiny jak mordoklejka. Miała dość, chciała wrócić do domu, no ale przecież z tej zapadłej dziury nie dało się wydostać inaczej niż samolotem, na który miała już kupiony bilet. Na 20 lutego. Za prawie dwa tygodnie. Do tego czasu zwariuje.

Prawie że nie wyściubiała nosa z pokoju hotelowego do czasu konferencji prasowej, na którą to łaskawie postanowiła się wybrać. Wyglądała jak sparzony pomidor, z którego schodziła skóra. Spuchnięty, czerwony nos i podkrążone oczy – pięknie. Może jak ubierze się na czarno to nikt jej nie zauważy? Puder też powinien pomóc, ale jak to mówią – gówna pudrem nie przykryjesz.

Tak się właśnie czuła – gówno, które żuk wyturlał na salę pełną nieznanych jej ludzi. No, jednego znała, ale akurat tego delikwenta nie miała ochoty spotykać. Oferta z uduszeniem nadal była aktualna.

Gdy wreszcie skończyli gadać Christina mogła zrealizować swój plan b – czekolada, herbata z miodem, dużo leków i głupawe filmy. Podobno ten zestaw pomaga na każde schorzenia ciała i ducha. Planowała od razu się wymsknąć, ale ktoś skutecznie jej to uniemożliwił, kładąc swoje łapska na jej talii,  przesuwając je w stronę brzucha a w końcu przyciągając ją do siebie prawie jak biuściastą Bawarkę na Oktoberfeście.

- Co ty robisz?

 Andreas automatycznie zabrał ręce tak, jakby ciało Chris nagle zaczęło go parzyć. Dziewczyna okręciła się wokół własnej osi i stała z założonymi rękami obrzucając  go groźnym wzrokiem. Gdyby spojrzenie mogło zabijać…

- Andreas… Wiesz, że to, co się wydarzyło przedwczoraj było jednorazowym wypadkiem przy pracy, prawda? - Chłopak poczerwieniał. Ze wstydu, trochę ze złości. Więc to tak? Jednorazowy wypadek przy pracy… Znowu zrobiła z niego głupka. Jeden pocałunek, jeden krok, który wyszedł od niej w jego stronę wystarczył, żeby stracił głowę. I po co? Żeby zostać sprowadzonym do parteru, jak zwykle. Był głupi myśląc, że to mogło zmienić cokolwiek w tym, jak go odbierała. Dalej był tylko pryszczatym gówniarzem, może i sympatycznym, ale na tym się kończyło.

- Myślałam, że jesteś już dużym chłopcem i to rozumiesz. Jeśli odebrałeś to inaczej to przepraszam. – dodała, bo skoczek stał jak wryty, nie mogąc wydusić z siebie słowa. Jednak po tym zdaniu drgnął lekko, pokiwał głową i w końcu przestał udawać głaz.

- To się więcej nie powtórzy. – wyszeptał i wyszedł tak szybko, żeby nie zdążyć wpaść na żaden głupi pomysł. Być może to, co się stało było totalną pierdołą, ale Andreas czuł, że nikt nigdy nie poniżył go bardziej.

Christina niezbyt przejęła się całym zajściem. No bo co niby miała zrobić? Pozwolić, żeby w jego małej główce tworzyły się poronione wizje tego, co nie istniało? Zresztą nawet nie o to chodziło. Żaden facet nie będzie rościł sobie praw do publicznego obmacywania tylko dlatego, że raz mu na coś pozwoliła. W tamtej chwili żałowała, że w ogóle do tego doszło. Jako ta starsza i mądrzejsza powinna była zachowywać się poważnie, a zamiast tego dopuściła do niezręcznej sytuacji.

Doskonale wiedziała, jakie spustoszenie w umyśle Andreasa wywołały ostatnie dni i nie była z tego dumna. Ale wiedziała też, że gdyby nie uświadomiła go na tyle brutalnie mogłoby być jeszcze gorzej.

Najgorsze było chyba to, że zaczęła się przed sobą usprawiedliwiać. A na swoje zachowanie nie miała innej wymówki niż to, że była chora, zmęczona i zła. Ale tego już Andreas nie wiedział.

Chłopak ruszył prosto do baru. Chciał być sam, jednocześnie marząc o zrzuceniu z siebie tego ciężaru. Ale z kim miał pogadać? Siostrze na pewno nie będzie się zwierzał, dzwonienie do przyjaciół też odpadało. Żywił nadzieję, że chociaż wódka go wysłucha, a jeśli nie to na pewno pocieszy.

Usiadł przy blacie zupełnie nie zwracając uwagi na innych ludzi.

- Cześć, co ty tu robisz? – gruchnęło mu nad uchem, aż się wzdrygnął. Co tu robisz, co ty robisz – wszyscy mieli dziś z nim jakiś problem. Może miał zniknąć z powierzchni ziemi i przestać zaburzać innym feng shui?

- Siedzę, nie widać? – odburknął mimo tego, że był to nikt inny jak Gregor Schlierenzauer.

- Widać.

Austriak zajął miejsce obok Wellingera i zamówił to samo – szot czystej na rozruch. Obaj byli nie w humorze, obaj z powodu blondynek. Który miał gorzej? Ciężko stwierdzić. U jednego nic się nie zaczęło, choć mogło, u drugiego raczej chyliło się ku końcowi. Dlatego nie zamienili na ten temat ani słowa. Skoki, olimpiada, trenerzy - tematy zastępcze, które powinny być głównymi. Z każdym kieliszkiem coraz bardziej przestawał ich obchodzić ten cały burdel, nawet jeśli Schuster i Pointner mieli urwać im za to głowy na jutrzejszym treningu.

W końcu Livin’ la vida loca, czyż nie?

________________________________________________________________________

Jeśli też chciałabyś się napić z Andreasem - zostaw komentarz - to nic nie kosztuje ;)

Rozdział trochę krótszy, niż zwykle, ale stwierdziłam, że tak się będzie łatwiej czytało. 

Pewnie zastanawiacie się co to za śmieszne hasła dużą czcionką - ano właśnie.

Ostatnio wzięłam się intensywnie za czytanie innych blogów i zauważyłam, że osoby, które w jakiś sposób zachęcają do zostawiania komentarzy na stronie mają ich o wiele więcej. Dlatego chciałabym, żeby osoby, które czytają te moje wypociny zostawiały po sobie jakiś ślad - dość dużo się was tutaj pojawia, a z komentarzami nie jest już tak dobrze.